غزلیات عاشقانه هامون

عاشق سرگشته ی بی بند و ایمان توام

در پی کوی تو و در بند دامان تو ام

از کمان ابرویت صد تیر بر این دل زدی

همچو خون در چشمه ی لبریز مژگان توام

مهر تو چون مهر تابان روز ها تابد به من

شب ز سرما همچو چشم خیس لرزان تو ام

عاشق چشمان مستت گر شدم عیبم مکن

چون که در آن آینه در بند دستان تو ام

من در آن آیینه خود را در تو لرزان دیده ام

ناگهان دیدم که در زندان چشمان توام

دل ببردی و برفتی تا که در غم گم شوم

در غمت گمگشته ی پیدای پنهان تو ام

من همان خارم که بر دامان گل دامن زدم

دامنت نازک و من سرسخت دربان توام

از فدای گل شدن ترسی ندارم تا ابد

عاشق مردن درون خاک گلدان تو ام

هر سخن گویم که تا بار دگر خامت کنم

خود شدم خام تو و در بند زندان تو ام

بوسه ی آرام تو آرامش از جانم گرفت

شیر غران نبردم رام میدان تو ام

چون که آتش زد نگاهت بر دل بیچاره ام

همچو شمعی آتشین بی سر و سامان تو ام

گرچه هامون جان سپارد در ره سوزان عشق

تا ابد در آتش این عشق سوزان توام

خاکستر عشق(غزل 1)غزلیات عاشقانه هامون

در خانه ی چشمانت،خوش جلوه گری پیدا

زان جلوه نهادستی،در خانه ی ما غوغا

همراه تو گر باشد،روی خوش فردایم

ورنه تن افسرده،کی دم زند از فردا

در دامن عشق من،چون جشنی و سودایی

یاد تو سروری را،کرده به دلم برپا

با یک نگه تو شد،غمگینی ما مستی

چون صبح دل انگیزی،شب های دل تنها

از هرم نفس هایت،تا گرمی دستانت

شد تشنه ی هر آتش،دیوانه دل شیدا

در دامن تنهایی،گر بی تو بماند دل

هرگز نتوان ماند،از ما اثری برجا

همراه تو می مانم،گر با تو خطر باشد

عاشق شده ام عاشق،پروا نکنم پروا

با من تو اگر باشی،بر مه نتوان افتد

هرگز نگه هامون،با روی تو در شبها