شعر های عاشقانه و زیبا از محمدرضا شفیعی کدکنی

 

پر سوخته ی شرار پرهیز توام

 

دیوانه ی چشم فتنه انگیز توام

 

گنجایش دیگری ندارد دل من

 

همچون قدح شراب لبریز توام

محمدرضا شفیعی کدکنی

هر چند امیدی به وصال تو ندارم

یک لحظه رهایی ز خیال تو ندارم

ای چشمه ی روشن منم آن سایه که نقشی

در آینه ی چشم زلال تو ندارم

می دانی و می پرسیم ای چشم سخنگوی

جز عشق جوابی به سوال تو ندارم

ای قمری هم نغمه درین باغ پناهی

جز سایه ی مهر پر و بال تو ندارم

از خویش گریزانم و سوی تو شتابان

با این همه راهی به وصال تو ندارم

محمدرضا شفیعی کدکنی

نتوانم به تو پیوستن و نی از تو گسستن

نه ز بند تو رهایی نه کنار تو نشستن

ای نگاه تو پناهم! تو ندانی چه گناهی ست

خانه را پنجره بر مرغک طوفان زده بستن

تو مده پندم از این عشق که من دیر زمانی

خود به جان خواستم از دام تمنای تو رستن

دیدم از رشته ی جان دست گسستن بود آسان

لیک مشکل بود این رشته ی مهر تو گسستن

امشب اشک من ازرد و خدا را که چه ظلمی ست

ساقه ی خرم گلدان نگاه تو شکستن

سوی اشکم نگهت گرم خرامید و چه زیباست

آهوی وحشی و در چشمه ی روشن نگرستن

محمدرضا شفیعی کدکنی

در یاد منی حاجت باغ و چمنم نیست

جایی که تو باشی خبر از خویشتنم نیست

اشکم که به دنبال تو آواره ی شوقم

یارای سفر با تو و رای وطنم نیست

این لحظه چو باران فرو ریخته از برگ

صد گونه سخن هست و مجال سخنم نیست

بدرود تو را انجمنی گرد تو جمع اند

بیرون ز خودم راه در آن انجمنم نیست

دل می تپدم از درین لحظه ی دیدار

دیدار، چه دیدار؟ که جان در بدنم نیست

بدرود و سفر خوش به تو آنجا که رهایی ست

من بسته ی دامم ره بیرون شدنم نیست

در ساحل آن شهر تو خوش زی که من اینجا 

راهی به جز از سوختن و ساختنم نیست

تا باز کجا موج به ساحل رسد آن روز

روزی که نشانی ز من الا سخنم نیست

---------

با من سخن تو در میان آوردند

 

گلبرگ بهار در خزان آوردند

 

خاموش ترین سکوت صحراها را

 

با نام تو باز در فغان آوردند

 

محمدرضا شفیعی کدکنی

----------

از زبور تنهایی:

 

اسفالت

 

باران خورده

 

مثل فلس ماهی ها

 

از روشنی گاهی

 

بر هستی اشیا گواهی ها

 

تنهایی ای

 

آن سان که حتی سایه ات با تو

 

گاه آید و گاهی نمی آید

 

در بی پناهی ها